دانلود فیلم بی همه چیز

اقتباس از نمایشنامه‌های خارجی کاری مرسوم در سینمای ایران نیست. اگر نگاهی به تعداد فیلم‌های ساخته شده بر اساس نمایشنامه‌های خارجی بیندازیم به رقمی خیلی کم می‌رسیم که حتی به تعداد انگشتان یک دست هم نخواهد رسید. از بهترین اقتباس‌های سینمای ایران از نمایشنامه‌های خارجی می‌توان به «سارا» داریوش مهرجویی و «اینجا بدون من» بهرام توکلی اشاره کرد. هرچند اصغر فرهادی در «فروشنده» نیم نگاهی به «مرگ فروشنده» آرتور میلر داشت ولی فیلمش سوژه‌ی متفاوتی را دنبال می‌کرد.

مهرجویی «سارا» را بر اساس نمایشنامه‌ی «خانه عروسک» ایبسن کارگردانی کرد و بهرام توکلی نیز برای ساخت فیلمش به سراغ «باغ‌وحش شیشه‌ای» تنسی ویلیامز رفت. هر دو کارگردان اقتباسی موفق از این نمایشنامه‌ها داشتند و این فیلم‌ها جزو موفق‌ترین فیلم‌های کارنامه‌ی فیلمسازی‌شان محسوب می‌شود.

محسن قرایی پس از فیلم موفق «سد معبر» دست به ریسک بزرگی زد و به سراغ یکی از مهمترین متن‌های نمایشی جهان رفت. «ملاقات بانوی سالخورده»، فردریش دورنمات اثر مهمی در جهان و ایران به شمار می‌رود و قابلیت‌‌های دراماتیک زبادی برای اجرا دارد. دورنمات پس از جنگ جهانی دوم این نمایشنامه را در نقد رفتار جمعی مردم سوییس نسبت به اتفاقات و سکوت و انفعال‌شان در برابر رشد شر و گسترش زشتی‌ها نوشت.

نمایشنامه دورنمات در ایران نیز طرفداران بسیاری دارد. در دو دهه‌ی اخیر سه چهره‌ی برجسته‌ی تئاتر ایران این متن نمایشی را به روی صحنه برده‌‌اند. حمید سمندریان، هادی حجازی‌فر و پارسا پیروزفر در سال‌های اخیر متن دورنمات را اجرا کرده‌اند و هر کدام با سبک و سیاق خودشان، سوژه و شخصیت‌ها را در ذهن علاقه‌مندان حک کرده‌اند.

قطعا چنین موضوعی کار قرایی را برای ساختن فیلمی سینمایی از «ملاقات بانوی سالخورده» سخت می‌کرد؛ چرا که بسیاری با متن آشنایی داشتند، نمایش‌ها را دیده‌ بودند و از فراز و فرودهای قصه آگاهی داشتند.

قرایی برخلاف مهرجویی و توکلی در دراماتورژی اثر ناموفق عمل کرده و نتوانسته آن جهان و فضای داخل متن را در فیلمش به تصویر بکشد. «بی همه چیز» با تمام تلاشی که قرایی برای گرفتن قاب‌های زیبا کرده ولی باز ضعف‌های زیادی در فیلمنامه و فرم دارد.

بزرگترین ایراد و آسیب «بی همه چیز» به انتخاب بازیگران و نقش‌آفرینی‌شان در فیلم برمی‌گردد. بازیگران درک درستی از شخصیت‌های نمایشنامه و فضای داستان ندارند و بازی‌‌هایشان چنگی به دل نمی‌زند. بازی بد بازیگران و اکت‌هایی که در طول فیلم دارند بیشتر شبیه از سر خود باز کردن کار است و هیچ عمقی ندارد. بازیگران فیلم درک بالایی از کاراکترهای نمایش ندارند و کاملا سرد و بی‌روح به ایفای نقش می‌پردازند.

پرویز پرستویی که نقش اصلی فیلم را برعهده دارد،‌ شبیه همان چندین کاراکتری است که در طول این سال‌ها بازی کرده و با همان لحن و میمیک صورت، هیچ شباهتی به یک قهرمان ندارد. هادی حجازی‌فر نیز که در نقش‌های مردان عصبی در حال کلیشه‌شدن است، تکرار همان نقش‌های قبلی‌اش است و بقیه بازیگران مثل فرید سجادحسینی نیز چیزی به فیلم اضافه نمی‌کنند. البته زنان فیلم وضعیت بهتری دارند و بازی‌های قابل قبولی از باران کوثری و هدیه تهرانی شاهد هستیم.